Annemie en wim
Onlangs bedachten we om een leuke foto te maken om op onze sociale media te posten ter gelegenheid van de ‘Internationale Skinny Dip Day’ op 13 juli. Het is altijd fun om dergelijke foto’s te maken. Wim is telkens fotograaf van dienst, gezien fotografie en film z’n hobby zijn. Dus ben ik (Annemie) altijd ‘model’. Plus size, wel te verstaan.
Het is niet altijd eenvoudig geweest om mezelf zo bloot te geven, letterlijk. Ik had gedurende mijn hele jeugd en een groot stuk van mijn volwassen leven zware complexen over mijn lichaam. Naakt recreëren in het openbaar heeft me erg geholpen om mijn lichaam te leren accepteren zoals het is. Mét de vetbandjes erbij. Het bracht mij zelfrespect en respect voor anderen. Ik weet dat ik me niet anders hoef voor te doen dan ik ben. Omdat ik naakt ben, kan ik zijn wie ik ben. Gewoon mezelf.
We merken ook dat respect naar mij toe wanneer we foto’s plaatsen waarop ik als model in de picture sta. Zelfverzekerd. Veel te zwaar. Maar wel mezelf. Het is een boodschap die we graag uitdragen naar de buitenwereld, Wim en ik.
Tijdens het fotograferen deze ochtend haalden we mijmerend herinneringen op aan onze eerste ‘geheime’ naakte duik in zee. We waren nog helemaal geen naaktrecreanten. Vooral voor mij was het enorm spannend. Het was op vakantie in Turkije. Bij je weet wel, zo’n all-inclusive hotel. Groot, verschrikkelijk onpersoonlijk en met een privé-strand.
Eigenlijk heel erg ongezellig als ik dit nu achteraf beschouw: als sardienen lagen we naast elkaar op de ligbedjes op het strand. Het was ook nog eens gekleed. Bikini aan en tijdig omdraaien om mooi rondom te kleuren.
Stiekem en vooral in een vaak ongemakkelijke houding probeerde ik telkens om de lintjes van mijn bovenstukje los te maken, om zo toch op zijn minst geen strepen op mijn rug te hebben. Om mij vervolgens terug om te draaien hield ik angstvallig mijn borsten met de stukjes stof bedekt tot Wim friemelend de lintjes opnieuw dicht geknoopt had. En ik weer van voor af aan kon beginnen. Elk half uur trouw het spit omdraaiend om ook voor en achter een gelijkmatig bruin tintje te krijgen.
Wat een gedoe!
Op een avond besloten we het er toch op te wagen: we zouden naakt de zee in rennen. We vonden een pikdonker stukje strand even verder weg van het hotel en zenuwachtig ontdeden we ons van onze kledij. Samen renden we, ingehouden giechelend als pubers, recht de zee in. Het koude water omsloot ons naakte lichaam en we genoten van het ongekende gevoel van vrijheid.
Toch bleef ik ook angstig de kustlijn in de gaten houden, bang dat iemand onze kledij zou jatten. Voor mij mocht het eigenlijk niet te lang duren, ik was te ongerust. Net op het moment dat we uit het water wilden komen en enkel onze benen nog onder water staken, werd een gigantisch vuurwerk aangestoken. Daar stonden we dan: poedelnaakt in het helle licht van deze onverwachte lichtshow.
Als gekken doken we met kloppend hart terug de zee in, ongemakkelijk wachtend tot het spektakel voorbij was. Gelukkig bleef het bij enkele verloren vuurpijlen. Wellicht was het een privé-aangelegenheid en heeft niemand ons gezien. Nu moeten we er nog wel eens om lachen!
Vreemd, als je bedenkt hoe snel je leven en je kijk op naaktrecreatie kan veranderen. Amper twee jaar later trokken we naar Spanje om er een naturistenresort te starten. Hoe gek kan het zijn?
Tja, zodra de microbe van het naakt recreëren je te pakken heeft, laat het je niet meer los!
Hasta Luego!
Annemie en Wim runnen een eigen naturistenresort in Spanje, Lavinia. Vijf jaar geleden begonnen zij aan dit avontuur, niet wetende dat dit de beste keuze van hun leven zou worden.
Voor BlootKompas! bloggen zij over hun persoonlijke belevenissen en over het reilen en zeilen achter de schermen van hun blootlocatie.
